آیت الله برجرودی (ره)در احوالات علامه سید محمدباقر در چه ای (ره)حکایتی را نقل می کنندو می گویند

“اغلب غذای ایشان به هنگام ناهار وشام نان در چه وماست بود که مختصری نعنا .خشک هم به آن اضافه می کردند وکمتر اتفاق می افتاد که غذای پخته مثل آبگوشت داشته باشند.از جمله  ویژگی هایی ایشان آن بود که هنگام  غذا خوردن از تعارفات مرسوم خوداری می کرند.یک روز از ایشان سوال کردیم چرا در هنگام غذا خوردن تعارف نمی کنید؟پاسخ دادند:در تمام مواقع خوف آن دارم که تعارفم دروغ باشد وخدای ناکرده جز دروغگویان محسوب شوم.چون افرادی که هنگام غذا خوردن برمن وارد شده اندیا می دانستم که غذا خورده اند.که در اینصورت تعارف کردن معنایی نداشتیا احتمال دادم غذای مرا نپسندید وبه هر حال چون احساس می کنم در این گونه موارد تعارف بندهمعنایی ندارد وشائبه دروغ نیز به آن وارد است .از تعارف خود داری می کنم……

                                                                                          “منبع:کتاب قصه های خواندی از چهرهای ماندنی”

هیچ دعایی را کوچک نشمارید.شاید استجابت در همان دعا باشد.هر کس بعد از نماز یک دعا پیش خدا محل دارد که حاجت بگیرد.آن وقت بلند  می شود ومی رود..تا نماز خواندی بلند نشو ونرو تعقیبات را بخوان دعا .همانطورکه باد بادک بدون دنباله نمی رود نماز هم بدون تعقیبات بالا نمی رود .بعد از نماز حتما تعقیبات بخوان .بشین در خانه خدا وگدایی کن وحاجت بخواه  شاید همین امشب دعایت گرفت.انسان باید در گدایی از خدا سماجت کند.خود خدا می فرماید:شما بخوانید مرا .من مستجاب می کنم دعایتان را….

                                                  “آیت الله مجتهدی تهرانی رحمه الله علیه”