اصول گرایی در هیچ شرایطی نباید فدای پیروزی های موقت سیاسی، نظامی، فرهنگی و اقتصادی شود، زیرا این همان اباحه و توجیه وسیله برای رسیدن به هدف و فدا كردن حق برای مصلحت است. انحراف از اصول گرایی و حق مداری به خاطر مصلحت اندیشی های نابجا و روبنایی، جز به ظلم، بی عدالتی و تبعیض منجر نمی شود.
در زمان خلافت امام، برخی دوستان مصلحت اندیش نزد امام آمدند و تقاضا كردند كه حضرت نیز چون معاویه هدایا و پول های زیادی به اشراف بپردازد تا حمایت آنها را جلب كند. امام علیه السلام در پاسخ به آنها فرمود:
اتامرونی ان اطلب النصر بالجور… ؛ می گویید پیروزی و تثبیت حكومتم را به قیمت تبعیض و ستمكاری به دست آورم؟ به خدا سوگند هرگز چنین كاری نخواهم كرد و عدالت را به پای سیاست و سیادت قربانی نخواهم ساخت. اگر همه این اموال عمومی از آن خودم بود و می خواستم میان مردم تقسیم كنم، هرگز تبعیض روا نمی داشتم تا چه رسد كه مال، مال خداست و من امانت دار خدایم. آگاه باشید كه بخشیدن مال به آنانی كه استحقاق ندارند، زیاده روی و اسراف است؛ اگر چه در دنیا ممكن است مقام بخشنده آن را بالا ببرد و مردم گرامی اش بدارند، اما در آخرت پست و در پیشگاه خدا خوار و ذلیل خواهد بود . (همان، خطبه 126).
آری، امام به خوبی می داند كه اگر قدری انعطاف نامعقول و غیرصحیح نشان دهد، حكومت را، هر چند به طور موقت، مستقر خواهد ساخت، اما چون در این صورت از اصول پذیرفته شده اسلام فاصله می گیرد، هرگز چنین پیشنهادی را قبول نمی كند.

صفحات: 1 · 2 · 3 · 4