با قاطعیت می توان گفت که نظام اسلامی با فرهنگ شهادت پایدار می ماند. در غیر این صورت نیز ممکن است بماند ولی در باطن به تدریج هویت اصیل دینی محو می شود. شهادت در اسلام فوزی عظیم و عروجی برین است.
شهید در اسلام زنده است، چون به راه حق قیام کرده است و نزد پروردگار منعم است، چون به حق پیوسته است و این اندیشه مبتنی بر خصوص دینی و عرفانی است.
شهید با ایثار جان خویش، با فداکاری و از خود گذشتگی با سوختن و خاکستر کردن خود قیام به آگاهی و قیام به قسط و عدل می کند. به حقیقت در فراموشی و عظمت، جان و حیات می بخشد. خود از جهان خاکی می رود اما به حیاتی برین و معقول در می آید.
کسی که در راه هدف های عالی اسلام با انگیزه ی تثبیت ارزش های اسلامی و انسانی جان خویش را فدا کند، به بالاترین درجه کمال ممکن دست یافته است و اوست که سرباز لایق و حقیقی اسلام به شمار می رود.
او در عین شجاعت و برخورداری از روحیه ی شهادت، تن خویش را فدا و جان را در خدا فنا ساخته است.
او با غلبه ی مطلق جان بر تن، از همه امکانات خویش برای رسیدن به اوج کمال بهره برده و پهلو به پهلوی انبیا صدیقین و صالحین می زند.
در شهادت سه ویژگی مشاهده می گردد: الف) فی سبیل الله ب) آگاهی ج) اختیار
که داشتن روحی بزرگ و توانمندی پیش نیازی برای رشادت و شهادت محسوب می گردد.
هنگامی که فرهنگ شهادت در جامعه رواج یافت، شوق و شعفی در قلوب بوجود آمده که سبب مسابقه و رقابت بر سر کسب این مقام می شود. پیامبر گرامی اسلام (ص) با ترویج فرهنگ جهاد و شهادت توانست با جمع اندک و ناتوان (به لحاظ مادی) مسلمانان اولیه، نصرت و یاری خداوند متعال را کسب کرده، بزرگترین ضربه ها را بر پیکر کفر و شرک زده و سبب تثبیت و گسترش سریع اسلام شود.

صفحات: 1 · 2 · 3 · 4