امامت و تشیع
معنی امامت
باحکم خرد ثابت نمودیم که باید امامت که معنیش تعیین نگهبان از برای دین است در دین اسلام مسلم و ثابت باشد و اگر قانونگذار اسلام یک شخص خردمند عادی هم بود باید تکلیف دیندارن راپس خود را پس از خود معین کند اینک هم باز می گوئیم خدای عالم که قانونهائی گذاشته برای زندگی بشر و احکامی آورده برای سعادت جریان و آن جهان ناچار بحکم خرد قانونها و احکامی است که جریان خود را خدا و پیغمبر میخواستند نه ضد و نقیض آنرا و اینت محتاج بدلیل نیست خود از احکام روشن عقل است که هر قانونگذاری در عالم بدلیل در عالم قانون را برای جریان و عملی کردن می گذارد نه برای نوشتن و گفتن و ناچار جریان قانونها و احکام خدائی فقط منحصر بزمان خود پیغمبر نبوده پس از او بایستی آن قانونها جریان داشته باشد چنانچه واضح است و ما پس ثابت می کنیم ناچار در اینصورت باید کسی را خدای عالم تعیین کند که گفته او و پیمبر او را یکان بی کام و کاست بداند و در جریان انداختن قانونهای خدائی نه خطاکار و غلط انداز باشد و نه خیانتکار و دروغ پرداز و ستمکار و نفع طلب و طماع و نه ریاست خواه و جاه پرست باشد و نه در راه دین و خدا از خود و منافع خود دریغ کند. و این معنی امامت و دارای این اوصاف امام و در تمام امت بشهاد تواریخ معتبره و اخبار متواتر از سنی و شیعه غیر از علی بن ابیطالب بعد از پیغمبر کسی چنین اوصاف را نداشت. (