، باب واسعى است از ابواب رحمت حق كه بر بندگان مفتوح گرديده ، توجه الوهيت را به اين جهان معطوف داشته، بشر شاغل و غافل را از سرگرمى هاى غلط بيدار كرده و با هشدار بر نيازهاى راستين او، آگاهى اش ‍ بخشيده است. انسان با دعا نيروى بازوان ناتوان خود را به مبداء غير متناهى عالم مرتبط مى سازد. از اين رو در مقابل هر گونه مشكلى مى ايستد و با اين قدرت روحى تازه توانايى خود را برتر از همه نيازمندى ها مى بيند؛ زيرا او نيروى غير متناهى حق متعال را به مدد طلبيده و در رسيدن به اهداف خود - به دليل موقعيت تضمين شده اى كه دارد - مصمم است . فرزانگى انسانى ، اجازه نمى دهد كه انسان با انبوه احتياجات و لحظات ناملايم زندگى به تنهايى به مبارزه برخيزد و از كنار قدرت عظيم دعا بى تفاوت بگذرد، زيرا دعا نزديك ترين وسيله ، مطمئن ترين راه ، مددكارى خالى از شائبه ، پشتوانه اى به دور از انزجارهاى فطرت و طبيعت ، و الهامى منطبق با تماميت الهيت وجودى انسان است . تاريخ دعا را مى توان با تاريخ پيدايش انسان قرين دانست ، زيرا انسان هرگز از نيازمندى ها جدا نبوده و در درون و بيرون خود اين احساس را داشته است كه بايد در پناه قدرتى آرام بگيرد.
روشن شد كه دعا حقيقتى است كه از سطح لفظ بى جان ، خارج بوده و داراى روح خاصى است كه همان ارتباط دقيق بين داعى (دعا كننده ) و مدعو (دعا شونده ) است