پیامبر خدا صلی الله علیه و آله به حضرت سلمان و ابوذر رحمة اللَّه علیهما، هر کدام درهمی داد. روز بعد آتشی برافروخت و سنگی بر آن گذاشت وقتی سنگ داغ شد، به هر دوی آنها فرمود: هر کدام روی سنگ روید و حساب درهم دیروز را مشخص نمائید.

سلمان بدون درنگ پای بر سنگ نهاد و گفت:

«انفقت فی سبیل اللَّه»

یعنی در راه خدا انفاق نمودم. ولی ابوذر نتوانست پا بر سنگ بگذارد. وی آن را برای زندگی خود صرف کرده بود. پیامبر خدا او را از اطاعت امرش معاف فرمود و گفت: صحرای محشر از این سنگ داغتر و تابش آفتاب سوزان قیامت از شعله های آتش سوزاننده تر است.

قال رسول اللَّه صلی الله علیه و آله:

«لَیجیئَنَّ اقْوامٌ یوْمَ الْقِیمَةِ لَهُمْ مِنَ الْحَسَناتِ کجِبالِ تَهامَةَ، فَیؤمَرُ بِهِمْ الَی النَّارِ»

اصحاب عرض کردند: آیا نماز می خواندند؟

و حضرت در پاسخ فرمود:

«کانوا یصَلُّونَ وَیصُومُونَ وَیأخُذُونَ وَهْناً مِنَ اللَّیلِ، لکنَّهُمْ کانُوا اذا لاحَ لَهُمْ شی ءٌ مِنَ الدُّنْیا وَثَبُوا لَهُ»[1]

اقوامی در روز قیامت می آیند که به قدر کوه های «تهامه» حسنات دارند ولی به آنها امر می شود که به آتش درآئید- آنها نماز می گزاردند و روزه می گرفتند، و قدری از شب را به عبادت سپری می کردند، لکن وقتی دنیا به آنها روی میآورد خود را به آن می افکندند و ملاحظه حلال و حرام نمی کردند.

و نیز اخبار ذیل از همان حضرت صلی الله علیه و آله نقل شده است.

«لا یدْخُلِ الْجَنَّةَ مَنْ نَبَتَ لَحْمُهُ مِنَ السُّحْتِ، النَّارُ اوْلی بِهِ»[2]

وارد بهشت نمی شود آنکه گوشت وی از حرام روئیده شده باشد، آتش به آن سزاوارتر است.

«الْجَنَّةُ مُحَرَّمَةٌ عَلی جَسَدٍ غُذِّی بِالْحَرامِ»[3]

بهشت بر بدنی که از حرام تغذیه شده حرام است.

«لا یشَمُّ ریحَ الْجَنَّةَ جَسَدٌ نَبَتَ عَلَی الْحَرامِ»[4]

بدنی که از حرام روئیده شده باشد، بوی بهشت را احساس نمی کند.