تحقق حيات طيّبه در ولايت الهى
حيات طيّبه با معيار ايمان و تحت ولايت الهى در عالم «عنديّت» تحقق پيدا مى كند؛ چنانكه فرمود: (اللّهُ وَلِىُّ الَّذِينَ آمَنُوا يُخْرِجُهُم مِنَ الظُّلُمَاتِ إِلَى النُّوُرِ) ؛ خداوند ولىّ كسانى است كه ايمان آورده اند، آنان را از تاريكى ها به سوى نور بيرون مى برد.
بى ترديد، بر حسب مراتب ايمان، مراتب ولايت الهى بالا مى رود و درك حضور عالم عنديّت در اوج ايمان و ولايت به طور كامل ميسّر مى شود.
ولايت الهى، هم مستقيم از خداوند به بنده مؤمن مى رسد و هم با واسطه هايى كه برترين اولياى خدا هستند و ولايتشان همان ولايت خداست: (إِنَّمَا وَلِيُّكُمُ اللّهُ وَ رَسُولَهُ وَ الَّذِينَ آمَنُوا الَّذينَ يُقيِمُونَ الصَّلَاةَ وَ يُؤْتُونَ الزَّكَاةَ وَ هُمْ رَاكِعُونَ) فقط ولىّ شما خدا و رسول و كسانى هستند كه ايمان آورده اند؛ كسانى كه نماز را بپا داشته و در حال ركوع زكات مى دهند.
ابوبصير مى گويد: از امام صادق(عليه السلام) شنيدم كه مى فرمود: «انّ المُؤمنَ اذا ماتَ رأى رَسول اللّه وَ عَلّياً يحضُرانه وَ قالَ رَسول اللّه: اَنا اَحَد الوالدَين وَ عَلىٌّ الاَخر قالَ: قُلت: وَ أىُّ موضعُ ذلكَ مِن كتابِ اللّه؟ قالَ: قوله (اعبدوا اللّه وَ لا تشرَكوا به شيئاً و بالوالدينَ احساناً)»؛ به راستى، هنگامى كه مؤمن مى ميرد پيامبر و حضرت على(عليه السلام) را حاضر مى بيند و پيامبر فرمود: من يكى از والدين مؤمن هستم و على يكى ديگر. ابوبصير گفت: پرسيدم كجاى قرآن اين سخن آمده است؟ امام صادق(عليه السلام) فرمود: سخن خداست كه مى فرمايد: خدا را بپرستيد و به او شرك نورزيد و به والدين نيكى كنيد.
آثار حيات طيّبه
آثار حيات طيّبه بى شمار است : زيرا وجود و هستى انسان در سرور و مستى قرب و لقاى ذات اقدس احديت مى سوزد و از «شراب طهور» شهود جمال ساقى سرمدى مى نوشد و فانى مى شود و آينه دل مؤمن همه اوصاف الهى را در خود منجلى و متجلّى مى سازد.
شهود و لقاى الهى برترين ثمره حيات طيّبه است كه اولياى خدا در عالم «عنداللّه» از آن برخوردارند؛ ديدار و شهود خداوند در گرو عمل صالح و نفى شرك (ايمان) معرفى شده و حيات طيّبه نيز در گرو اين دو است.
بنابراين، حيات طيّبه و لقاى خداوند هر دو با ايمان و عمل صالح به دست آمده و ملازمند و چون حيات منشأ و سبب حسّ و حركت در موجود زنده است، حيات طيّبه نيز سبب شهود حق تعالى و سير در تجلّيات انوار و اسماء اوست. قلبِ گشوده و گسترده و روحِ بلند اهل حيات طيّبه، كه به باطن عالم راه يافته، در برابر انوار الهى گشوده و همچون سنگ سخت و بسته و بى جان نيست، گرچه ظواهر اعمال و حركات و سكنات آنها شبيه ديگران است، اما آنان شعور و اراده اى فوق ديگران دارند و در وجودشان، سرچشمه ديگرى براى اين اراده و شعور هست كه همان حيات پاك انسانى است. چنين افرادى علاوه بر حيات نباتى و حيوانى، حيات ديگرى دارند كه مردم كافر فاقد آن هستند و آن حيات پاك انسانى است.
از ديگر آثار حيات طيّبه، شادى و آرامش درونى است كه قرآن كريم در توصيف اولياى خدا و اهل حيات طيّبه فرمود: (اَلا اِنَّ أَوْلِيَاء اللّهِ لاَ خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَ لاَ هُمْ يَحْزَنُونَ الَّذينَ آمَنُوا وَ كَانُوا يَتَّقُونَ) ، آگاه باشيد كه اولياى خدا از هر بيم و اندوهى سلامت و آسوده اند؛ كسانى كه ايمان آورده و پرهيزگار بوده اند. ترس از چيزى است كه ممكن است پيش بيايد و سعادت و خوشى را تباه سازد. همچنين غم و اندوه از حادثه اى است كه پيش آمده و سعادت و سرور انسان را از بين برده است… پس ترس زمانى كاملا برطرف مى شود كه آنچه داريم در معرض نابودى قرار نگيرد و حزن و اندوه هنگامى مطلقاً رفع مى شود كه انسان از همه نعمت ها و كام يابى كامل برخوردار باشد و خلل و خدشه اى بر آن وارد نشود، و اين خلود سعادت براى انسان و خلود و جاودانگى انسان در سعادت است.

صفحات: 1 · 2 · 3 · 4 · 5