در دیدگاه قرآن، زندگی زناشوئی و خلقت انسان بر مبنای (زوجین)، از نشانه های خداوند در آفرینش به شمار می رود. درسوره روم ، شش مسأله در عالم خلقت به عنوان نشانه های وحدانیّت خداوند در ربوبیت و الوهیت شمرده شده که یکی از آنها، خلقت (زوج) برای آدمی است : ( وَ مِن آیاتِهِ اَن خَلَقَ لَکُم مِن اَنفُسِکُم اَزواجاً…) و از نشانه های او اینست که همسرانی از نوع خودتان برای شما آفرید… .
جفت آفرینی زن و مرد، از اهدافِ بلندِ آفرینش و زمینه رشد وکمال آنهاست، چه اینکه هر یک از زن و مرد، به تنهایی ناقص بوده و به دیگری نیازمند است و همین نقص و احتیاج است که آنها را به سوی هم جذب می کند و با رسیدن به یکدیگر به آرامش و سکون دست می یابند.
این امر اختصاص به انسانهای عادی و معمولی ندارد، بلکه پیامبران نیز – که وارستگان جامعه هستند – برای رعایت اصول تکوینیِ خویش و ارضای مشروع نیازهای جنسی، به ازدواج روی آورده ، جامعۀ کوچک (خانواده) را تشکیل می دادند. قرآن کریم، پیامبراسلام (ص) را مخاطب قرار داده ، می فرماید : (وَ لَقَد اَرسَلنا رُسُلاً مِن قَبلِکَ وَ جَعَلنا لَهُم اَزواجاً وَ ذُریَّةً )
پیش از تو ( نیز) پیامبرانی فرستادیم ؛ و برای آنها همسران و فرزندانی قرار دادیم. ازدواج ، از نظر قرآن از چنان ضرورت و اهمیتی برخوردار است که هیچ چیز ، حتی فقر و تهیدستی نمی تواند مانع انجام آن شود : ( وَ أَنکِحُوا الاَیامی مِنکُم وَ الصّالِحینَ مِن عِبادِکُم وَ اِمائِکُم اِن یَکُونُوا فُقَراءَ یُغنِهِمُ اللهُ مِن فَضلِهِ وَ اللهُ واسِعٌ عَلیمٌ) مردان و زنان بی همسر و غلامان وکنیزان درستکارتان را همسر دهید؛ اگر تنگدست باشند، خداوند به لطف خود آنان را بی نیاز می سازد، خداوند گشایش دهنده ای آگاه است.