در عبادت و یاد خداست که انسان، خود را پیدا می کند، خود را واقعا باز می یابد. بنابراین یکی از شرایط باز یافتن خود، شناختن و باز یافتن علت و خالق و موجد خود است. یعنی محال است که انسان بتواند خود را جدا از علت و آفریننده خود به درستی درک کند و بشناسد. علت واقعی هر موجود مقدم بر وجود او است از خودش به خودش نزدیکتر است. «و نحن اقرب الیه من حبل الورید» (ق/ آیه 16)؛ «و ما از رشته رگ ها به او نزدیک تریم». «و اعلموا ان الله یحول بین المرء و قلبه» (انفال/ آیه24)؛ «و بدانید که خدا میان انسان و دل او حایل می گردد». نکته بسیار جالبی که از تعبیرات قرآن کریم استفاده می شود این است که انسان آنگاه خود را دارد و از دست نداده که خدا را داشته باشد. آنگاه خود را به یاد دارد و فراموش نکرده که از خدا غافل نباشد و خدا را فراموش نکند. خدا را فراموش کردن ملازم است با خود فراموشی. «و لا تکونوا کالذین نسوا الله فانسیهم»، «و مانند کسانی نباشید که خدا را فراموش کردند پس خدا هم خودشان را از یادشان برد»، (حشر/ آیه 19). از اینجا معلوم می شود که چرا یاد خدا مایه حیات قلب است، مایه روشنائی دل است، مایه آرامش روح است، موجب صفا و رقت و خشوع و بهجت ضمیر آدمی است، باعث بیداری و آگاهی و هوشیاری انسان است.

اثرات یاد خدا در زندگی انسان
یاد خدا به عنوان روح و هدف عبادت
ذکر خدا و یاد خدا که هدف عبادت است، دل را جلا می دهد و صفا می بخشد و آن را آماده تجلیات الهی قرار می دهد. امام علی (ع) درباره یاد حق که روح عبادت است چنین می فرماید: «ان الله سبحانه تعالی جعل الذکر جلاء للقلوب، تسمع به بعد الوقره و تبصر به بعد العشوه و تنقاد به بعد المعانده و ما برح لله عزت آلاوه فی البرهه بعد البرهه و فی ازمان الفترات عباد ناجاهم فی فکرهم وکلمهم فی ذات عقولهم» (خطبه 222)، خداوند یاد خود را صیقل دلها قرار داده است، دلها بدین وسیله از پس کری، شنوا و از پس نابینائی، بینا و از پس سرکشی و عناد، رام می گردند، همواره چنین بوده و هست که خداوند متعال در هر برهه ئی از زمان و در زمانهائی که پیامبری در میان مردم نبوده است بندگانی داشته و دارد که در سر ضمیر آنها با آنها راز می گوید و از راه عقلهایشان با آنان تکلم می کند. در این کلمات خاصیت عجیب و تاثیر شگرف یاد حق در دلها بیان شده است تا جائی که دل قابل الهام گیری و مکالمه با خدا می گردد. در همین خطبه حالات و مقامات و کرامتهائی که برای اهل معنی در پرتو عبادت رخ می دهد توضیح داده شده است، از آن جمله می فرماید: «تنزلت علی قد حفت بهم الملائکه و هم السکینه و فتحت لهم ابواب السماء و اعدت لهم مقاعد الکرامات فی مقعد اطلع الله علیهم فیه فرضی سعیهم و حمد مقامهم یتنسمون بدعائه روح التجاوز»، «فرشتگان آنان را در میان گرفته اند، آرامش برایشان فرود آمده است، درهای ملکوت بر روی آنان گشوده شده است، جایگاه الطاف بی پایان الهی برایشان آماده گشته است، خداوند متعال مقام و درجه آنان را که بوسیله بندگی به دست آورده اند دیده و عملشان را پسندیده و مقامشان را ستوده است، آنگاه که خداوند را می خوانند بوی مغفرت و گذشت الهی را استشمام و پس رفتن پرده های تاریک گناه را احساس می کنند». یاد خدا مایه حیات قلب است، مایه روشنائی دل است، مایه آرامش روح است، موجب صفا و رقت و خشوع و بهجت ضمیر آدمی است، باعث بیداری و آگاهی و هوشیاری انسان

عصرغربت لاله هاست.اینجاست کسی دیگراز شهیدان نمی گوید…..

از آنان که تلاطمی هستند در این دنیای سرد وسکوت…..

ما بعد از شما هیچ نکردیم.چفیه هایتان را به دست فراموشی سژردیم .وصیت نامه هایتان را نخوانده رها کردیم…

ژلاک هایتان را که تا دیروز نشانی از شما بود.امروز گمنام مانده است.کسی دیگربه سراغ سربندهایتاننمی رودودیگرکسی نیست که در وصف گلهای لاله شاعرانه ترین احساسش رابسراید…

وبگوید چرا آلاله آنقدر سرخ است….وچرا مزار شهدای گمنام اینقدر غریب است .چرا کسی نپرسید مزار باکری  کجاست؟؟؟؟؟؟؟

چرا وقتی گفتیم:یک گردان که همگی سربندیا حسین (ع)بسته بودند.شهید شدندکسی تعجب نکرد؟؟؟؟؟؟

یکی از اهداف والای ازدواج ، پاک و پاکیزه ماندن جوانان از فساد است که بدون ازدواج امری غیر ممکن به نظر می رسد. اگر جوانی را در پاکی و پاکیزگی ظاهر و باطن یافتیم، در حالی که هنوز ازدواج نکرده باشد، باید بگوییم از اولیاء الهی است.
مرد بدون همسر و زن بدون شوهر، درصورتی که غرائز و شهوات آنان زنده است ، و فشار غریزه و شهوت بر آنان سنگینی می کند، جدای از فسادِ هر چند اندک ، و بریده از مشکلات گوناگون روحی و خانوادگی و اجتماعی نیستند.
ازدواج این حقیقت الهی و طبیعی، آسان کنندۀ پاره ای از مشکلات و عاملی برای تداوم جوانان، و حفظ عفت و تقوای آنان است.
خداوند در سورۀ نورآیه 36 می فرماید: « فِی بُیُوتٍ اُذِنَ اللهُ اَن تُرفَعَ وَ یُذکَرَ فِیها اسمُهُ یُسَبِّحُ لَهُ فیِهَا بِالغُدُوِّ وَ الآصَالِ…» (این چراغ پر فروغ) در خانه هایی قرار دارد که خداوند اذن فرموده دیوارهای آن را بالا برند( تا از دستبرد شیاطین و هوسبازان در امان باشد) ؛ خانه هایی که نام خدا در آنها برده می شود ، و صبح و شام در آنها تسبیح او می گویند.
چنین خانه هایی با این اوصاف، خانۀ مؤمن است که طاعت و عبادت حق در آن رونق دارد، و به امر الهی مسئله ازدواج در آن صورت گرفته ، و مرد و زن آن خانه به تمام حقوق الهی پایبند هستند.
آری! قرآن مجید به ازدواج امر می کند ، تا مشکلات مرد و زن با تحقق این سنت تخفیف یابد، و دامن هر دو که دامن رحمت و تربیت است از فساد سالم بماند، و مرد و زن با تشکیل زندگی و همسوئی با یکدیگر خانه را محل ذکر خدا و تسبیح حضرت حق کنند.

موعودا!
دیر هنگامی است که چشمان انتظار به راهت دوخته و جان و دل به شراره های اشتیاقت، سوخته ایم باغ آرزوها به شوق بهار روی تو خزان ها را می شمارد و چکامه های خونین شقایق را می نگارد؛
نرگس ها داغ هجر تو بر سینه دارند؛
عروسان چمن جز به مژده جمال دلارایت سر زحجله عیش برنیارند؛
مهدیا!
معراج نشینی بگذار و از پرده غیبت به درای و رخسار محمدی بنمای؛
که خیل منتظران به جان آمده از حقارت و عیدهای دنیایی، چشم بر بلندای وعده دیدار تو دارند.
ای گوشوار عرش الهی! آرمان انتظار را به کوله بار صبر و یقین، بر دوش می کشیم و به ترنم آوای ظهور سرخوشیم، هر بامداد ، یاد طلوع تو را در سینه می پرورانیم و پرتو چهره تو را در دیده نقش می زنیم.
عمری است که اشک هایمان را در کوره سوزان حسرت ها انباشته ایم و انتظار جمعه ای را می کشیم که جویبار ظهورت از پشت کوه های غیبت سرازیر شود، تا آن کوره را بدان آب خاموش سازیم و آن حسرت ها را به دریا ریزیم.
سبکبار، تن خسته مان را در زلال آن بشوییم.
ای امید بی پناهان، بیا…بیا.
از ثری تا به ثریا، دل های بی قراران، شیدای یک نگاه توست.
از سوی تا ماسوی جان های بی پناهان، نثار قدم های تو باد.

ازدواج وتأسیس کانون زندگی مشترک خانوادگی یکی از بهترین و مهمترین رسوم اجتماعی انسانهاست که از فطرت و آفرینش ویژه آنها مایه می گیرد. سنتی است بسیار مفید و مقدس که مورد قبول انسانها در طول تاریخ بوده است. ازدواج از ضروریات زندگی انسانی بشمار می رود و ترک آن یک امر غیر متعارف و خروج از سنت اجتماعی محسوب می شود. ازدواج اگر با اندیشه و طبق معیارهای صحیح انجام بگیرد فوائد و منافع فراوانی را در بر دارد که به پاره ای از آنها اشاره می شود:
1- کسب استقلال
دختر و پسر قبل از ازدواج ، جزء خانواده پدر و مادر و تابع آنها محسوب می شوند، طبعاً خواهان استقلال اند لیکن از این حق مشروع محرومند ، غالباً محصول کسب وکارشان صرف خانواده می شود که خود نیز از آن ارتزاق می نمایند. در تصمیم گیری ها استقلال نداشته و ناچارند از قوانین و ضوابطی که به وسیله پدر و مادر بر خانواده حاکم است ، پیروی کنند. لیکن به وسیله ازدواج زندگی آنان دگرگون شده و شکل جدیدی به خود می گیرد ، و استقلال می یابد. در این زندگی نوین ، دختر و پسر زن و شوهر می شوند یک واحد کوچک اجتماعی را تشکیل می دهند . مسئولیت پذیر می شوند و به استقلال می رسند و زندگی آنها هدفدار می شود و محصول کسب وکار و جدیتشان به واحد خانواده نو بنیاد تعلق دارد.
2- انس و آرامش
یکی از خصائص و نیازهای طبیعی انسان انس و مودت و الفت است. تنها زندگی کردن بسیار دشوار و دردناک است. انسان ، به همنوع خود نیاز دارد که امین و درستکار و غمخوار و مهربان و رازنگه دار باشد تا با او انس بگیرد و درد دل کند و از دلجوئیها و غمخواری هایش بهره مند گردد و بدین وسیله آسودگی وآرامش خاطر پیدا کند. به دوست مخلص و مطمئنی نیاز دارد که مودتهای خالصانه اش را نثار کند، و او هم از ایثار و محبت نسبت به او دریغ نورزد.
بهترین فردی که می تواند این نیاز را تأمین کند همسر است، چه زن باشد و چه شوهر!. همه دوستیها و محبتها موقت و محدود می باشد جزء دوستی و محبت بین زن و شوهر که دائم و نامحدود است، چون یک واحد را تشکیل می دهند و هدف مشترک دارند و بیش از هر فرد دیگری به هم نزدیک و نیازمند می باشند.
آرامش و آسودگی که در اثر ازدواج حاصل می شود آنقدر مهم است که خداوند متعال آن را به عنوان یکی از آیات بزرگ خویش معرفی نموده و میفرماید: « یکی از آیات الهی اینست که برای شما از جنس خودتان جفتی را بیافرید تا با او انس بگیرید و آرامش بیابید».
حضرت امام رضا(علیه السلام) فرمود: « بنده خدا به فایده ای دست نمی یابد که بهتر از همسر شایسته باشد؛ همسری که وقتی او را می بیند شادمانش گرداند و در غیابش از نفس خودش و مال او نگهداری کند».

صفحات: 1 · 2 · 3